Umut koca bir çınar gibidir. Kırılsada dalı budağı kökünden alır gücü ve gökyüzüne yaklaşmak için uzadıkça uzar. Büyüdükçe büyür. Çepeçevre kaplamak için bulunduğu bünyeyi. İçinde olduğunu bildiğimiz kadar bilmediğimiz de var umudun. Nesi mümkün nesi değil bilemeyiz. Tıpkı her insanın yüreğini bilemediğimiz gibi. Ve insan bazen kaybolmak ister. Bir ressamın tablosunda, bir şairin şiirinde, bir yazarın kitabında. Tabloya çizilen sokakta yürümek mesela. Hanımeli sarmış bir kapının önünden geçerken derin bir nefes çekmek ve o kokuyu alabilmek. Top oynayan çocukların olduğu bir tabloda çocuklara bir şut çekmek. Sokak çeşmesinden su içmek. Bağıran komşu yüzünden koşarak eve kaçmak mesela, kaç kişinin yapabileceği şey ki!.. Ve bir yazarın kitabında esas olan kişi olabilmek. Okurken o kimliğe bürünebilmek. Esas kişinin yaşadıklarını yaşıyor gibi hissetmek. Kendi hislerini bulup iç sancısı çekmek kaç kişiye nasip olur ki. Sonra herhangi bir şairin herhangi bir şiirini okurken kaybolmak. Kimin kime yazdığını irdelemeden kendi yazmış yada kendine yazılmış gibi yüreğine dokunup ağlayabilmek marifet. Umut demiştim ya... Umut işte belki bir yerde benim bilmediğim belki hiç tanımadığım ve tanışmayacağım biri daha vardır benim gibi. Bir tabloda akşam güneşini izleyebilen, bir kitap sayfasında aşık olup, bir şiirde ağlayabilen biri. Mümkündür ya kimbilir. Turgut Uyar'ın dediği gibi "Belkide sevmek bir seçenek değil, sadece kalpten gelen bir şeydir. İçime işlemişsin, çıkarıp atamıyorum. Bütün mümkünlerin kıyısındayım" . "Umut yarının anahtarı. Yaşamanın şifresidir. #Umutsuz yarın olmaz"