Hayat denilen sözcük, diğer adıyla yaşamak maharet ister, özveri ister, cesaret ve dik duruş ister. Bazen hayat dediğin şey dünyalara bedelken,bazende çekilmez acılar içinde kıvrandırır insanları.Bu iki olguda biz insanlar içindir. Gülende insandır ağlayan da insandır.Bunu ben doğan günün ışık,ışık akşama ermesine, Akşamla inen karanlığın usul usul yine ışığa kavuşmasına benzetirim. Velhasıl; Zıtlıklar karmaşası içinde zikzaklar çizerek ilerleriz ne olacağımızı bilmeden. Bazı olaylar vardır kanayan yaraya benzer.Bazı olaylar da vardır insanı coşturur ağzına bir parmak bal çalar. Yara olup kanasa da,bal olup ağzı tatlandırsa da her gün hayattan bir şeyler eksilir. Her gün bir yaprak düşer ömür ağacından kimseler farkına varmaz. Yaşamanın hazzını alarak kibirlenir, Dünyalalar benim havasına düşer. İşte bu tip insanlar çoktan kaybetmiştir. Kaybetmeye de mecburdurlar. Tüm bunların yanında hiçbir yaratıkta biz insanın kibrini görmedim. Arı hep bal yapar, ne okumuştur, ne yazmıştır.İki aylık ömrüne dünyaları sığdırmıştır. İşte bu bağlamda insanı insan yapan şey de sevgidir. Sevgi hayat ağacının yaşam kaynağıdır. O sevgi ki ölülerimizi bile mezarlarında diri tutar. Her cana minnet ve sevgiyle.....! M.Yayla-Görele