Bugün bundan kırk yedi yıl önce çekilmiş bir fotoğrafımı gördüm. Lise yıllarından esip gelen yaprak gibi . Siyah beyaz olsa da rengi sararmış. Ama saçlarım simsiyah gür ormanlar gibi canlı, başımda esen efil, efil gençlik rüzgarıyla yanaklarımda on yedi yaşın verdiği canlılık, dudaklarımın kenarından taşmış gülücükler beni benden alıp götürdü o yıllara. Köyümüzden terzi Ahmet amcanın diktiği Sümerbank kumaşından klapası geniş ceketim, İspanyol paça pantolonum. Annemin ördüğü balıkçı yaka kazağım, o yıllarda gençlik anılarımı paylaştığım okul arkadaşlarımla bir kez daha buluşmaktan duyulması zor haz duydum. Ne kadar çabuk geçiyormuş zaman. İnsan evrile evrile yitip gidiyormuş da zaman içinde, farkına eski bir fotoğrafa baktığında anlıyor nereden gelip nereye gittiğinin. Her şeyin değiştiğini anlıyor. Kıyafetlerin, hatıraların, yaşanmışlıkların farklılığında yitip gidiyor. O yıllar da yaşanan hiçbir şey yok şimdilerde. Hepsi ölüp gitmiş. Dudaklarımda ki gülücükler, simsiyah saçlar, O yıllarda giyindiğim tozlardan,yağan yağmurdan esirgediğim ceket, İspanyol paçalı pantolon, Annemin ördüğü kahve rengi kazak mezarsız ölüler gibi yitip gitmişler. Hele o güzel delikanlılık. Bizi uçuran umutlar, Kapılıp gitmişler mazinin hatırlanmayan unutulan çukurlarına. Yaşamak işte. Tasvir etmesi zor değişimler,hırslar, sonra da yok oluş serüveni. Bu serüven hiç durmadan devam etse de, Bizim dünya treninde ki yolculuğumuz da son düzlüğe doğru evrilmiş. O resimde ki yıllardan görünmeyen köyün ışıkları, yapraksız,çiçeksiz ağaçları görünmeye başlamış gibi. Makinst'e seslensek de, Yavaş yavaş desek de tren raylardan kayıp gidiyor. Dünya denen gezegenin gürültüsünden duyulmaz oluyor sesimiz. Sanki ne var bu kadar hırsa, hep ben demeye, Başkalarına da yaşama hakkı vermek varken. Ne zamanı durdura bilirsin. Ne güneşi tutabilirsin. Siyah beyaz yaşanmışlıkları asla geri de getiremezsin. Demeyin sakın karamsar diye. Karamsar olmaktan başka yaşama hakkı vermiyor ki dünya. Hele bazı yaşanmışlıklar varken...! M.Yayla-Görele