Bilemem ne kadar zaman önceydi.Bahçelerimizde onlarca çeşit elma,onlarca çeşit armut vardı.Elmalar toplanır şeleklerle Hasan ağanın arkasında pazarlanırdı.Armutlar da aynı yolu izlerdi.Kadınlar sırtlarında kırk elli kiloluluk şeleklerle Kan ter içinde kalırlardı .El kantarlarında tartılan sepetler kamyonlara yüklenir komşu illere sevk edilirdi.Bir rüyadan uyanırcasına o güzelim meyve ağaçlarını kestiler bahçelerden .Çocukluğumun gençliğe evrildiği yıllardı bir gün baktım o güzelim meyveler göçmen kuşlar misali uçup gitmişler.Her birine ayrı ayrı adlar taktığımız o güzelim elmalar,armutlar artık yoklar.Hele elmaları evlerimizin altında yaprakların içine gömer,kışın kar yağarken,Yerli malı haftalarını kutlarken sınıflarımızda eskimiş sıralarımızın damarları çıkmış tahtaları üzerine koyar,kırmızısında kirazı,sarısında ayvayı hatırlardık.Şimdi elmasız bahçeler virane gibi.Ne kadar insafsız ve acımasız kestik onları.Çocuklarımıza tanıtamadan boğup attık.Elmalar,armutlar.Hele Namatcu kızının tarlasının ortasında ki kocaman kocaman biraz kumlu sanki pınar gibi su akan karpuz armudu.Osman dayımın çitindeki ufacık ufacık kıpkırmızı ceviz büyüklüğündeki kuş elması.İnanın çiğnemden yutardınız sanki lokum gibi olurdu.Kuşlar konardı dallarına sabahları yüzlerce gagalar,gagalarlardı.Yaşarken çöplüğü çevirdiğimiz bir dünya bırakmaktan utanarak çocuklarımızdan özür diliyor,O güzel elmaların,armutların özlemiyle yanıp tutuşuyorum.Neyse herkese gönlünce yaşamak istediği özlemlerinin gerçek olması dileklerimle iyi hafta sonları diliyorum.Saygılarımla....M.Yayla-Görele