Ne kadar güzeldir sevmek, sevilmek. İnsanlar tarafından güzel anılmak, iyi sözlerle karşılanmak insanı mutlu eder. Öz güvenini yükseltir daha bir samimi olursun. Sözünün geçeceğini bilirsin, karşı tarafın sana verdiği o elektrik kendine emin olmanı, yere sağlam basmanı sağlar. Tek insanlara mı sevgi duyarız, hayır tabiî ki de. Hayvanlara, çiçeklere, doğaya, denize ne bileyim hoşumuza giden her şeye sevgi ve ilgi duyabiliriz. Evde hayvan besleriz kedi, köpek, balık, kuş farklı hayvan besleyenlerde vardır mutlaka. Bunlar bilindik alışıldık, evlerimizin içine aldığımız küçük arkadaşlarımız. Çiçek sevenler özenle bakarlar, hangi çiçeğin ne kadar su istediğini bile bilir. Solduğu zaman üzülür. Onlar benim çocuklarım der. Onlarla konuşur ilgi gösteririz. Sevmek konusunda hep ilk adımı karşıdan bekleriz. Kendimize göre kıstaslarımız, kaidelerimiz, kriterlerimiz ve olmazsa olmazlarımız vardır. Biz sevmesek de, birileri bizi sevsin isteriz. Sevilen olmak, aranan olmak gibi isteklerimizin egoistliğimizden ileri geldiğini çoğu kez kabul dahi etmeyiz. Birini sevdik mi, sevgimiz sahiplenme üzerinedir. Ancak bu sahiplenme sevgimizi göstermenin kenarından bile geçmez. Sevdiğimiz birinin, bir başka arkadaşımızla, bizden daha fazla konuşmasına, vakit geçirmesine tahammül edemeyiz!.. Hz. Mevlana, “Küsmek ve darılmak için bahaneler aramak yerine, sevmek ve sevilmek için çareler arayın…” diyor. Sevmek ve sevilmek için çare arıyor muyuz, sevgili okurlar? Sevmek için sevilmek için ilk adımı atan neden biz olamıyoruz da, hep karşıdan bekliyoruz diye kendimize hiç sorduk mu?