Yorgun bedenlerimizin fındık bahçelerinden çıkmasını müteakip nasırlı ve şişkin ellerimizin daha normale dönmeden Kemal tuhafiyeden(tuvaletin yanındaydı)okul kıyafetlerinin alınmasının ardından bıyıklarımızın daha yeni terlemeye başladığı gelişme çağımızın tam ortasında lise okulunun merdivenlerini biraz ürkek biraz korkak adımlarla büyük bir heyecan ve zevkle çıkarken son merdivenin düzlüğünde  kulaklarımda uğuldanan ince ve gür olarak yankılanan oğlummmmm sesi bir anda silkelenerek kendime gelmemi sağladı.kafamı çevirip baktığım zaman sesin geldiği tarafa,uzun boylu ,kızarımsı yüzlü ve dört düğmeli lacivert ceketli edebiyat öğretmenimiz Özcan TEMEL hocamın ta kendisiydi Lise yıllarımızda kesişti bu kalemin sevdalısı insanla yollarımız.kendileri öğretmen bizler ise öğrencisiydik.eko sistem neyi gerektiriyorsa öyle oldu durumun gerektirdiği şartlar.sert görünmeye çalışan ama aslında benliğinde her daim gülmeye müsait bir yapıya sahipti.aslında onunla olan birlikteliğimizde belkide kulaklarımıza uhu  gibi yapışan mefailün mefailü mefailün sözleri o zamanlar bizlerin boş gözlerle hocamıza bakarak ne diyor bu adam dercesine bakışlarımızla ima etmeye çalıştığımız görüntünün Özcan hocamızı rahatsız etmesine rağmen hiç oralı olmazdı,olmadığı gibide mesleğine aşık bir şekilde defalarca o bedensel görsel istemsiz hareketlerimize aldırış etmeden görevini kusursuz ifa etmenin telaşı ve sevdası içindeydi. Tanzimat dönemi şairleri(Ziya Paşa,Namık Kemal,Ahmet Mithat Efendi vb),Serveti fünun dönemi şairleri(Tevfik Fikret,Halid Ziya Uşaklıgil,Cenap Şahabettin vb)gibi değerli yazarları dinleye dinleye kulaklamız aşina olmuştu.bu ölümsüz insanları bu değerli üstatları kalemin sevdalısı Özcan TEMEL hocadan dinlemek anlıyorum ki o gün için bir zaman kaybı bu gün için ise büyük bir kayıpmış.her defasında ve halada günümüzde belki biraz mizah amaçlı belkide yerine göre okul hocalarının öğrencilerine karşı sarfettiği “yazar burada ne demek istemişti”sözü o zamanların kendi aramızda efsane kelimesiydi,Özcan TEMEL hocamın bu kelimesi kendi aramızda çok zaman espri konusu olur gülerdikde çok zaman.lakin bu gün kendim bile profesyonelce şiirler yazarken bana bile okuyan dostlarım yada arkadaşlarım bazen sorarlar burada ne demek istemiştin diye.Özcan TEMEL hocamın ne demek istediğini keşke o zamanlar daha iyi anlaya bilseydik. Bu kalemin sevdalısı insana edebiyatla ilgili ne sorarsanız sorun sorduğunuz sorular asla karşılıksız kalmazdı,bazı devlet adamlarının “bana sadece devlet meselesi ile gelin”dediği sözü ben çok zaman Özcan Hocama ilişkilendiririm.Özcan Hocamın bize bakışlarıyla ve beden diliyle “bana sadece edebiyatla gelin”dercesine o kadar sahiplenmişti görevini be branşını. Derslerde kopya çekmek ne mümkün; Özcan TEMEL Hocam yazılı yaptığı zamanlarda aksine sinirli olmazdı sadece tatlı sert görünmeye çalışırdı.elleri arkasında iki adımda bir geriye dönüş hamleleri,iğneleyici tatlı lafları bizi yerin dibine sokardı.hak edermiydik evet hak ederdik. Lise son sınıflara geldiğimizde fen,edebiyat ve matematik bölümlerinden bir tanesini tercih etmemiz gerektiği söylendi,bende arkadaş grubundan kopmamak adına matematik bölümünü tercih ettim ve oradan mezun oldum.edebiyat bölümünden mezun olamadığım zamanda bir edebiyat aşığı olarak Özcan TEMEL hocamın tecrübelerindende eksik kaldığımı belirtmek isterim. Şiir yazmak,okumak ve dinlemek yada makale yazmak,kitap yazmak yada okumak kelimeleri uygun bir kalıpta yan yana getirip bodozlama olmadan bunları kağıda dökmek bir yetenek ve tecrübenin neticesidir.ne yazık ki okumayı sevmiyoruz yazmayı zaten sevmiyoruz yada beceremiyoruz. Biz öğrencilerin hayatından bir çok öğretmen gelir geçer bazıları iz bırakır lokomotif gibi en önde alır gider başını çeker gider arkasından gelenleri,bazıları hiç olmamış hiç yokmuş gibi trenin son vagonundaki yerini alırlar.şüphesizki her öğretmen çok değerlidir çok kıymetlidir lakin iz bırakanlar her daim akıllarda kalmaya muktedirdirler. Her sene yaz aylarında Görele’ye gittiğim zaman mutlaka görürüm bu kalem sevdalısı insanı,kendisi elbette tanımaz beni,benim onunla ilgili bütün anılarım film şeridi gibi geçer gider gözümün önünden.bu gün liseden mezun olalı 32 sene olmuş,vay be dememek elimdemi ki? Emekli bir asker olarak kendisinden çok şey öğrendiğim aşikardır,hayat merdivenlerini tırmanırken başarılı olduğum her basamakta,elbetteki bu yüce insanın mutlaka bir emeği mutlaka bir payı  vardır.insan yaşlandıkça bazı şeylerin kıymetini elbette daha iyi anlıyor. Kalemin sevdalısı Özcan TEMEL Hocama sağlıklı,mutlu,huzurlu uzun ömürler diliyorum. Kalın sağlıcakla Saygılarımla