O günü o anımı hiç unutmam Daha dünmüş gibi aklımda Bir uğultu gibi kulaklarımda yankılanır durur 1996 yılında Aydının Söke ilçesinde birlikte göreve başladığımız dört arkadaşla birlikte bekar evi için eşya alırken ihtiyaç malzemesi için bir elektrikçi dükkanına girdik.Dükkan sahibi sakallı ihtiyar bir adamdı,kısa bir tanışıklık ve mini sohbetin ardından dükkan sahibi ihtiyar bize bir nasihatta bulundu. Dedi ki; “BABANIZDAN DOLAYI SİZİ TANIMASINLAR,SİZDEN DOLAYI BABANIZI TANISINLAR” dedi.bu sözün anlamını o zamanlar fazla idrak etmedim ama zaman geçtikçe bu söz bir tümör gibi kafamın bir yerinde yerleşti durdu. İhtiyarın demek istediği aslında okuyun,çalışın azmedin inat edin bir yerlere gelerek bir isim bir unvan bir makam bir etiket sahibi olun ki BU AHMETİN OĞLU ALİ DEMESİNLER,ALİNİN BABASI AHMET DESİNLER sizin namınızla babanızı tanısınlar demek istemişti. Elbette çok haklıydı,bu bir baba için en güzel övünç kaynağı olsa gerek Her ne kadar köyümle ve ilçemle bağımı koparmasamda ellili yaşlarda olupta baba adıyla tanınmak benim için bir yaradır gönlümde. sıladan gurbete olan uzun bir yolun hikayesi sebebiyet vermiş olsada bu duruma yinede rahat değildir yüreğim. İnsan kendi hikayesini kendisi yazar elbet,ama bu hikayelerin başladığı yerlerde ne anılar ne öyküler vardır,her öykü bir kıvılcımla başlar.o kıvılcımlar bazen özlemdir,bazen hırsdır bazen kıskanmaktır bazense yoksulluktur.bir toplumda başarı hikayeleri artar aydınlık kesimler çoğalırsa cahiller fink atma cesaretini gösteremezler.bu hikayeleri yazarken kötülüğü nam salarak ön plana çıkaranlar değildir kastetdiklerimiz. Belki babamız bizden dolayı tanınmamıştır lakin bu sözü fırsat bulduğum her yerde dile getirerek bir tane gencin kafasında şimşekler çaktırabilirsem ne mutlu bana ne mutlu bize. Geçmişe bakmak ahlar çekmek keşkeler demek bunların hiç kimseye yoktur faydası,bundan otuz sene öncesine bir de şimdiye bakıyorum.köyümde ve civar köylerde önceden sayılı iken okumuşların ve de makam mevki sahiplerinin sayısı şimdi hemşireler,öğretmenler,avukatlar,savcılar,hakimler,doktorlar çoğaldıkça gurur duyuyor insan. Küçük bir anektodumu eklemek isterim; Geçtiğimiz şeker bayramında kerantu ve kazma sapı taktırmak için oskar pastanesi karşısındaki ihtiyara gittim Konu konuyu açtı kendimi tanıtmaya geldi sıra her yolu denedim en son PIRMUTU VAHİT’i tanıyonmu dedim tanımammı dedi hemen karşısındaki şimdiki taksi durağını gösterdi bir tane minubüsü vardı hır hır hır çalıştırır dururdu dedi.evet Vahit amca hayata veda edeli yirmi küsür sene oldu ama yerel bazdada olsa insanlar okumadan da olsa iyilik timsali olarak ön plana çıkabiliyorlar. Kendi hikayesini yazarak uzak diyarlara ulaştırabilenlerin,kendinden dolayı babası tanınanların,yollara caddelere adını verdirenlerin makamlara kendi adını yazdıranların tanıdık yüzlerden çıkarak çoğalmalarını yürekten diliyorum… Kalın Sağlıcakla